معرفی کتاب: کافه پیانو

توسط امید افضلی

یک سر دبیر و  ژورنالیست، با تجربه ای تلخ از انتشار یک مجله، برای امرار معاش راهی جز کافه داری پیدا نمی کند که چندان هم به آن بی علاقه نیست. او مشتری هایش را طور دیگری نگاه می کند، نگاهی تحلیل‌گر و خبرنگاری تا نگاه یک کافه چی!

کتاب پر است از عقاید و تفکرات شخصیت اصلی داستان. هرچیز را که می‌بینید یا هر اتفاقی که می‌افتد در موردش اظهار نظری می‌کند که شاید تا حالا مثلش را هم نشنیده باشی. خط فکری مسلط بر کارهای شخصیت اصلی نوعی شبه آنارشیسم است. یک ساختارشکن، کسی که به قول خودش همه‌ی جوانی‌اش را صرف مبارزه با پدرش و عقاید او کرده.

قسمت کوتاهی از متن کتاب را با هم می‌خوانیم؛ لبریز از عقاید خاص و اظهار نظر های جالب:

«همیشه برای خودم تُرک تلخ می‌ریزم. نه این که بعد شکری چیزی بهش اضافه نکنم… نه، اما این عادت از وقتی برایم مانده که خودم قهوه‌چی نبودم. می‌رفتم توی کافه های دَرِ پیتِ دیگران می‌نشستم و مجبور بودم دائم به‌شان تذکر بدهم که قهوه‌ی مرا شیرین نکنن‌. چون هیچ چیزی نفرت‌انگیز تر از این نیست که کس ِ دیگری از پیش خودش تشخیص بدهد قهوه‌ات چه قدر باید شیرین باشد و هر چقدر که دل زهر مار گرفته‌ی خودش خواست، برایت شکر بریزد.»